Beschermengelen
We houden altijd ons hart vast als een gezin de hulp van de Raad voor de Kinderbescherming of de Jeugdzorg nodig heeft. In dit geval waren het de grootouders die door hun liefdevolle vasthoudendheid uiteindelijk het verschil hebben gemaakt. Tien jaar geleden bleef Basje, destijds zes jaar oud, na de scheiding bij zijn moeder wonen. Moeder bleek verslaafd en Jeugdzorg werd door zijn bezorgde school ingeseind. Ze gaf vaak geen gehoor aan uitnodigingen voor een afspraak, ze deed ook meestal niet open als er iemand van Jeugdzorg langskwam. Toch werd Basje niet bij zijn moeder weggehaald, want hij wilde niet weg; hij voelde zich verantwoordelijk voor zijn moeder. Een ondertoezichtstelling volgde en Basje ging bij zijn vader wonen. Hij bloeide op en kon op school weer goed meekomen. Maar al snel hertrouwde zijn vader en trok zijn nieuwe vrouw bij hen in, in een plotseling veel te klein huis, met haar kinderen en een kersverse ‘liefdesbaby’. Basje adoreerde de baby en vond het best gezellig, maar het werd het nieuwe echtpaar teveel. Basje werd steeds meer een Bas, die zich niet meer wilde wegcijferen en verlangde naar tijd met zijn vader. Tijd die zijn vader niet had, met alle mensen die aan hem trokken – inclusief moeder, die Basje bleef terugeisen – en een drukke baan. Daarmee dreigde ook een burn out.
De grootouders van vaderskant waren Basje’s toevluchtsoord. Zij bleven alles op gepaste afstand volgen, maar zagen het gezin richting een schipbreuk koersen. Op het beslissende moment namen ze de teugels in handen en zorgden ervoor dat Basje bij liefdevolle kennissen kon gaan wonen. Eindelijk kreeg hij een plek waar hij kind mocht zijn en de aandacht kreeg, die hij zo lang tekort was gekomen. Eigenlijk een echt Kerstverhaal.
Clasien van de Pas-Rutgers van der Loeff
18 december 2020